Aylak Çayır Gezgini Dergisi

Bu bir dergi mi?
Bir günce, belki de?
Yoksa güneşli bir çayıra saçılmış sessiz bir büyü mü?
Belki hepsinden biraz.

Ama aslında, çok daha fazlası.
Çünkü hepsinden çok,
unutulmaya yüz tutmuş bir şeyi nazikçe savunuyor:

Aylak olma hakkımızı.

Tembellik değil.
Amaçsızlık hiç değil.
Kendi ritminde düşünebilmek,
rüzgârla yürüyebilmek,
bulutlara söz hakkı tanıyabilme sanatıdır bu.

Bize hep daha hızlı olmamız söylenir,
daha çok yapmamız, daha iyi olmamız.

Peki ya biz…
Durmayı seçersek?

Bir ağacın altında uzansak,
biraz kuş sesi dinlesek,
bulutların süzülüşünü izlesek…
düşüncelerimizi bir karahindiba gibi
rüzgârın akışına bıraksak…

Eğer sen de böyle hissettiysen bir an,
bu günce senin için.

Bu çayır senin için.

Dünya biraz bekleyebilir.
Bulutlar ise çoktan hikâyeye karıştı bile. 🌿

Günler döner, aylar geçer, mevsimler değişir.
Her biri ardında toplamaya değer izler bırakır:
bir yaprakta saklı eski bir işaret,
gecede yankılanan yarım kalmış bir şarkı,
sofraların ucunda unutulmuş bir gülüşün izi.

Toplarım hepsini;
çakılları, gölgeleri, fısıltıları.
Kimi cebime düşer,
kimi defterimin sayfalarına siner.
Çünkü bilirim:
en küçük şeylerin ardında büyür en büyük masallar.

İşte bu dergi de böyle doğdu;
mevsimlerin ardından kalanları toplayarak.
Biraz oyunbaz sincapların unutkanlığı,
biraz rüzgârın cebimize sakladığı sırlar,
biraz da gölgelerin sessizliği,
düşlerin ışıltısı
ve sofralardan yükselen neşeli sesler.

Mevsimler döner, değişir hikâye;
Aylak Dergisi düşer sayfalara.
Bir sayısında ilkbaharın taze filizleri açar;
bir diğerinde yazın güneşi parlar satırların arasında.

Sonbahar savurur dökülen yaprakları,
yol kenarında kalır rüzgârın şarkıları.
Kış gelir, sessizleşir her köşe;
gölgesini fısıldar derginin içine.

Ama her mevsim aynı daveti fısıldar:
Dur. Yavaşla. Bak. Dinle.

Her defasında yeni bir masal çıkar karşına,
ve her defasında başka bir sen uyanır içinde. 🌿