Nadire Kabineleri
Cabinet of curiosities / Wunderkammer / Kunstkammer / Wonder chamber
Natüralistin Odasından Bir Masal
Uzun zaman önce, Avrupa’nın eski şehirlerinde, bazı koleksiyoncular kendi küçük dünyalarını kurmaya başladılar.
Odalarını doğanın ve efsanenin armağanlarıyla doldurdular.
Onlara Nadire Kabineleri derlerdi;
bilginin düş gördüğü, hayalin ise hazinelerini cam ardında koruduğu yerlerdi bunlar.
O odalarda merakla akıl aynı masayı paylaşırdı.
Deniz kabukları eski yazmaların yanında durur,
kurutulmuş otlar, taşlar ve tüyler sessiz bir zarafetle dizilirdi.
Koleksiyoncu hem bir bilgin hem bir hayalperestti,
sırların bekçisi, doğa hayranı ve onun büyüsünün izini süren bir gezgindi.
Her dolap bir zihnin haritasıydı,
her çekmece bitmemiş bir hikâyenin bölümü.
Bir ziyaretçi geldiğinde, koleksiyoncu bir sandığın kapağını nazikçe kaldırır
ve fısıldardı: “Bak, burada bir harika uyuyor.”
İçinde uzak bahçelerden toplanmış preslenmiş yapraklar,
kaybolmuş kıyıların hikâyesini fısıldayan deniz kabukları,
görünmeyen gelgitlerle şekillenmiş mercanlar,
ateşin dokunuşunu hatırlayan taşlar,
yüzyıllarca bulunmayı beklemiş fosiller vardı.
Cam kubbelerin altına özenle sabitlenmiş kelebekler,
minik ama kusursuz böcek örnekleri,
sanki yeniden kanatlanacak kadar narin minyatürler…
Bazı kavanozlarda Latince etiketler,
bazılarında ise yalnızca bir tarih
ve sessiz bir soru işareti bulunurdu.
Ve bazen, kavanozların arasında bir efsane gizlenirdi:
bir narval dişi, bir zamanlar tek boynuzlu atın boynuzu sanılan.
İşte böyleydi, gerçek ile masalın arasında dans eden harikalar.
Bilim onlara ad vermeye çalışırdı,
efsane ise kimliklerini saklardı.
İkisinin arasında ise,
koleksiyoncu sessizce gülümser, dinlerdi
hakikatle hikâyenin dostça tartışmasını.
Her dolap, ahşap ve cam içinde saklı bir evrendi.
Her raf bir gökyüzüydü, her kavanoz bir dünya.
Ve koleksiyoncu geceleri kapısını kapattığında,
oda hâlâ kısık seslerle mırıldanırdı:
Kabuklar fısıldar, fosiller düş görür,
etiketler mum ışığında titrerdi.
Nadireler sabırla sırlarını saklardı,
bir gün başka bir zihnin o dili çözmesini bekleyerek.
Belki hâlâ fısıldıyorlardır.
Belki, dikkatle dinlersen,
sana da seslerini duyururlar;
bir çekmece açmanı, geçmişe dokunmanı
ve çoktan uyanmayı bekleyen bir harikayı bulmanı isterler. 🌙
Natüralistin Odası
Gerçeğin ve Düşün Arasında Bir Şiir
Tuhaf, gizemli, esrarengiz, nadir.
Doğanın sırlarla dolu hazineleri;
yok bir eşi benzeri.
Her biri bir sır, bir masalın anahtarı.
Ve işte o masalların doğduğu yer burası.
Sıradan bir oda değil;
merakla, hayalle şekillenmiş
sessiz bir köşe,
her çekmecede saklı bir bilmece.
Her objede küçük bir hikâye gizli,
bekler meraklı gözleri.
Bir taş, bir tüy, bir kelebek kanadı;
kurumuş çiçekler, tohumlar, minik bir deniz canlısı.
Dallar, çalılar, deniz kabukları,
cam şişede bir denizatı saklı.
Ve belki de uzun zaman önce unutulmuş bir dilek bekler raflarda;
zaman ise burada uyur, cam şişelerin içinde.
Bazısı bir zamanlar ceplerde gezmiş,
bazısıysa sanki hiç uyanmamış bir rüyadan gelmiş.
Bazı nadireler ise başka âlemlerden hediye.
Peri gözyaşları küçük şişelerde mühürlü;
belki bir taht, belki denizlerin kralına ait bir mızrak,
çekmecelerin gizli köşelerinde saklı.
Düşadam’ın elinden süzülen bir kum torbası
süsler gecenin en tatlı rüyasını.
Yanında minik bir anahtar,
cesur adımları seçer,
aralar bir dilek kapısını.
Ama sen yine de çekinme.
Aç kapıyı.
Belki de aradığın hikâye orada
bekler seni usulca. 🌙
